Helemaal bovenaan mijn wishlist met projecten die ik wou opstarten eens ik zelfstandige in hoofdberoep was? Starten met een eigen nieuwsbrief. Toch zou het nog meer dan een half jaar duren voor de allereerste afgelopen vrijdag de deur uitging naar mijn (toegegeven: nog eerder bescheiden) e-maillijst. Hoe dat komt, lees je in de bijdrage hieronder 👇
Zou je niet wachten tot je wat meer subscribers hebt? Want een nieuwsbrief schrijven voor een handvol abonnees, da’s toch te belachelijk voor woorden?”
“Als ik jou was, zou ik eerst nog even die marketingcursus volledig afwerken, zodat je écht alles over het onderwerp weet”
“Ja maar, en waarover ga je dan schrijven? Mensen krijgen al zoveel mails, dus je moet er zeker voor zorgen dat die van jou écht het lezen waard zijn”
Aan het woord hierboven? 👆 Mijn innerlijke criticus
Ik heb haar Karen genoemd, naar die ene populaire griet uit het middelbaar die alles wat ik deed met een scheef oog bekeek én die ook nog eens op mijn toenmalig lief aasde (of ja, dat dacht ik toen tenminste).
Een innerlijke criticus, da’s dat irritante stemmetje dat je hoort in je hoofd telkens je op het punt staat om iets spannend te doen. Naar je baas toestappen om opslag te vragen. Een presentatie geven op een druk bijgewoonde studiedag. Ontslag nemen om je eigen zaak verder uit te bouwen. Je weet wel: alles dat ervoor zorgt dat je maag een salto mortale maakt, alleen nog maar door eraan te denken.
Karen laat dan altijd van zich horen
Ik zie haar al met haar ogen rollen van onder haar hippe, schuine froufrou, terwijl ze me met een sarcastische ondertoon vertelt waarom dat plan van mij ECHT.GEEN.GOED.IDEE is. Als een buitenwipper -van de soort die je terugvindt aan de Carré in Willebroek- heeft ze postgevat aan de rand van mijn comfort zone 🛑
Ik weet intussen dat haar intenties goed zijn. Ze probeert uit alle macht om me veilig te houden, ervoor te zorgen dat ik vooral niks onderneem dat mijn positie in de groep kan bedreigen. Karen denkt dat we nog in de prehistorie leven, waarin dat laatste het verschil kon betekenen tussen relatief comfortabel leven (wat dat ook mocht betekenen naar oermens-normen…) of eenzaam sterven.
Maar ondertussen zit ik er wel mee opgescheept 🙄
Bovenstaande zinnetjes -en nog veel, veel meer- fluistert ze me sinds mei te pas en te onpas in. Dat was het moment waarop ik besloot om eindelijk eens werk te maken van datgene waar ik al meer dan een jaar over nadenk: een eigen nieuwsbrief starten. Ik startte vol goede moed met het uitvlooien van alle technische shizzle, volgde trouw de lessen van bovengenoemde marketingcursus en daarna…bleef het stil 🦗🦗🦗
Tot nu dus. Deze eerste mail is een welgemeende, virtuele fuck you aan Karen.
En daarna, Chloé?
Hoe die nieuwsbrief er wel of niet gaat uitzien, wat er wel of niet in zal staan, hoe vaak die in jouw inbox gaat belanden: het is me op dit moment nog niet 100% duidelijk. Wat ik wel weet, is dat ik een heleboel wil vertellen. Over tekst, communicatie, mijn klanten en mijn eigen reis als ondernemer. Zijn er dingen die je me graag wilt vragen, of topics waar je graag meer over leest? Laat het me gerust weten via DM of in de comments.
Ik wens je een fijne werkweek! (zonder Karen -of hoe jouw innerlijke criticus ook heet- die over je schouder meekijkt 😉)
Chloé
P.S: Zin om mijn inzichten en verhalen voortaan rechtstreeks in je mailbox te krijgen? Laat dan hier even je gegevens achter.
